Verdriet
Vanochtend bij het opstaan dacht ik, ik voel mij verdrietig. Hoe komt dit, vraag ik mezelf af. Ik vond het vreemd daar ik eergisteren zo'n goede uitslag had. Ik realiseer mij dat het jaar bijna om is, mijn cirkel is weer bijna rond. Het afgelopen jaar heb ik veel hulp gehad. Ik moet eigenlijk zeggen veel om hulp geroepen en deze gekregen.
Hulp in de vorm van maatschappelijk werk.
Zij hebben mij geleerd anders naar problemen te kijken en anders met problemen om te gaan.
Hulp in de vorm van fysiotherapie.
Hij heeft mij geleerd om beter naar mijn lichaam te luisteren. Mede door hem ben ik nog gezonder gaan eten. Ik hoorde voor het eerst de term 'groene smoothie' vallen. En van het een kwam het andere. Elke keer weer een 'peptalk'.
Hulp via mijn groepstraining.
Dit zijn lotgenoten. Mensen die genoeg hebben aan één woord. Ondanks het verdriet hebben wij veel lol samen.
Afscheid
Mijn verdriet heeft met aankomende afscheid te maken. De meeste van die mensen zijn mij namelijk dierbaar geworden. Maatschappelijk werk is al afgerond echter binnenkort stopt mijn fysio en mijn groepstraining. Die groepstraining is een geheel ander verhaal. Hier draag ik zelfs iets bij, ik weet nu dat ik ook een ander kan helpen. Ik merk op dat hier mijn kracht ligt, ik wil dus voor in de toekomst iets doen voor andere. Vrij williger misschien? Maar die kennis maakt mij niet minder verdrietig. Het lied van Marco Borsato komt in mij naar boven: Afscheid nemen bestaat niet. Ik word alweer een beetje blij.
Maar één ding is zeker; Ik ga het meest mijn 'peptalk' missen.